Ontslagen

In de directiekamer kreeg ik het bericht wat ik onbewust wel verwacht had. Maar ik hoopte, tegen beter voelen in, op wat anders. Daar stond ik. Voor de zoveelste keer had ik gefaald. Contract niet verlengd. Stond ik weer op straat. 

Dat waren de gedachten in mijn hoofd. Het was ook nog tegenstrijdig aan wat ik voelde. Ik voelde opluchting. Ik hoefde daar niet meer heen. Niet meer te doen alsof. Niet meer uitgeput thuiskomen. Ik voelde ook schaamte, wilde eigenlijk zo snel mogelijk naar huis.

In het jaar ervoor was het bedrijf waar ik werkte failliet gegaan. Er ging een lang politiek steekspel aan vooraf. Het was mijn droombaan die ik verloor. Ik was boos en verdrietig. Ik nam al die emoties mee in een volgende baan. Waar ik ongewild weer in een wespennest terecht kwam. Na een jaar was dat dus voorbij en kon ik eindelijk aan mijn rouwproces beginnen. 

Dat ook een faillissement reden is voor rouw had ik niet in de gaten. Ik dacht dat ik met een nieuwe baan gewoon weer door kon met mijn leven.

Het niet toelaten van verdriet en boosheid kan leiden tot frustratie en uiteindelijk bitterheid. Ik ben dankbaar dat ik met meditatie en coaching het tij heb weten te keren. Het was geen gemakkelijke weg, maar de uitkomst was helder. Grenzen stellen en bewaken. Mezelf niet groter en stoerder maken dan ik ben. Hulp vragen en niet van mezelf verwachten dat ik alles kan. Kwetsbaar durven zijn.

Nog steeds moet ik waken niet in dezelfde valkuilen te stappen. Want het laten zien van een mooie voorkant zit nou eenmaal in mijn systeem. Kwetsbaar zijn is zwak zijn en als je zwak bent gaat je kop eraf. ‘Nooit het achterste van je tong laten zien’, zei mijn vader altijd.

Hoe ga jij met verdriet en boosheid om? Durf jij kwetsbaar te zijn? Raakt dit thema je? Wees welkom in een Let’s Zoom Sessie.

Oja, een foto van een paddenstoel slaat niet op het verhaal. Ook geleerd. Wat minder perfectionistisch zijn.